E-Literaci - pokoje wspłczesnej literatury pięknej

dodany przez Argo o godz. 15:34:25

brachykolon

Krzak, a w nim kos pieśń tka.
Pękł dziś pąk, jest już kwiat.
Ma tu dom ptak jak noc.
Czerń piór lśni - dziób to moc.

Wiatr wał chmur w dal gdzieś pcha.
Wzmógł się też, szum źdźbeł traw,
a kpiarz szkwał, mgle skradł szal.
To na świat - niż dziś siadł.

Na kark burz wsiadł zły grzmot,
na nich mknie przez mdły blask.
Z chmur już deszcz w dół też spadł.
Mrok brat ćmy - tnie blask dnia.

Wtem zły znak, huk i trzask.
Brzęk strun harf brzmiąc jak czar,
jak sierp kłos - tnie w pół czas
Gdzieś błysk znikł – grom w krzak wpadł.

Żar cug wzmógł wić się tli,
cios ten wzbił dym jak nić.
Wiatr na złość dmie na dym.
Żal, że krzew - jak duch znikł.

Precz zbiegł kos, nie ma go.
Gdzie on jest? Nie wie nikt.
Ślad zmył deszcz, a śpiew sczezł,
nie tkwij w dżdżu – znajdź swój dom

Nie stój tak, wejdź pod dach.
Tam się schroń strop to broń.
Grom gdzieś zdechł i spadł grad,
masz już dość? Idź więc stąd.

Zbychu Argo-lewicz

ilustr: własna