Artykuł: Słomiany wdowiec...

Dołącz Do Nas

Zaloguj się by mieć dostęp do całości serwisu

Strona główna Wiersze Forum Wideo Konkursy Galeria Linki Kontakt

Na forum: Wybieramy wiersz miesiąca♦Urodziny Teresy Tomys♦Porozmawiajmy♦PLEONAZMY♦Urodziny Jadwigi Łowkis vel babajagi♦Chwalimy się♦Aktywność Użytkowników♦Wyniki konkursu Opowiedz mi swoją historię♦Medal Gloria Artis Barbary Śnieżek♦ANTOLOGIA ZA TOBĄ PŁYNĄ NASZE WIERSZE♦

Oct 23

2025

Słomiany wdowiec...

dodany przez Argo o godz. 17:08:10

Wracał zmęczony z delegacji, koła pociągu miarowo stukały, a zmęczone oczy same się zamykały.
Wsiadła na którejś stacji, nawet nie wiedział jakiej, lecz gdy tylko weszła do przedziału, natychmiast spać mu się odechciało. Miała w sobie to coś, co go zelektryzowało.
Zdawkowa rozmowa dosyć szybko się zagęściła, a że zdążali do tego samego miasta, aurze wymiany zdań zaczęła towarzyszyć różowa poświata.
Zauważył w jej oczach iskierki podniecenia, delikatnie więc dał do zrozumienia, że nie przypadkiem się spotkali, a ona się zgodziła by tę znajomość kontynuowali.
Wiedział, że w domu nikogo nie będzie, żona i dzieci na wczasach w Łebie, toteż zamiast poszukać hotelu zaprosił ją do siebie.
Gorący wybuch zmysłów i splecione ciała w zmiętej pościeli były, preludium do eksplozji wszechświata, a drżące ciała wypełniało raz po raz spełnienie popijane kaskadą pocałunków, pieszczot i szeptów, do chwili gdy zmęczenie zgasiło blask galaktyk, a objęcia Morfeusza uśpiły.
Coś go zbudziło. Tak, ktoś chodził po mieszkaniu.
Właśnie chciał wstać, gdy drzwi sypialni ustąpiły pod naciskiem klamki, ledwo od poduszki oderwał głowę już wiedział - gdyby wzrok zabijał, to by nie żył.
W drzwiach sypialni stała teściowa.

Zbychu Argo.lewicz

ilustr: Argo

Tylko zalogowani użytkownicy mog? czytać i dodawać komentarze

Autor: Argo