E-Literaci - pokoje wspłczesnej literatury pięknej

dodany przez EdwardSkwarcan o godz. 12:44:12

 
brnęłam zrezygnowana z pytaniem na ustach
szepcząc swój żal bezwiednie lecz nijaka pustka
chociaż wyrozumiała nie mogła pocieszyć
skomlałam i ogarniał smutek coraz większy
ból w piersi się gotował i rozjątrzał ranę
serce z tęsknoty gnało w miejsca ukochane
jakby chciało odświeżyć z Olim szczęścia chwile
zapamiętać na zawsze bo stracone wniwecz
najczarniejsze obrazy snuła wyobraźnia
gorzki posmak rozłąki cały świat przesłaniał
 
odrętwiała przez myśli w tym błocie upadłam
leżałam z żalem wspomnień kłuły pierś jak zadra
wtem zadzwonił telefon budząc mnie w niedoli
rozpłakałam się szepcąc – w polu jestem Oli
jakoś więcej nie mogłam chociaż bardzo chciałam
zanosiłam się łzami tak smutek mnie złamał
jak przez mgłę docierało – „Iga ty wiesz dobrze
Iga musisz być dzielna wróć do domu proszę”
nie mogłam się uporać - szepnęłam nieśmiało
rozpacz jego słyszałam wszystko się urwało
przecież ja jestem dzielna – do siebie gadałam
Oli to nasza miłość tutaj mnie przygnała
ty jesteś w nowej szkole więc musisz się starać
chciałam ten ból wypłakać jestem taka słaba
chlipiąc się pocieszałam – jednak dzwoni do mnie
myśl poderwała z klęczek jak nadziei promień
ciągnęłam do miejsc wspólnych bo pragnieniem chwili
kierowało już serce które się nie myli
dyktowało uparcie – będzie tak jak dawniej
brnęłam po naszych śladach dążąc za kochaniem
tak znalazłam paprocie i szczęścia ognisko
szły wizje pocałunków jakbym czuła wszystko
zapadałam na jawie w omdlenie głębokie
koiłam łzy marzeniem śniąc z obłędnym wzrokiem
to serce nasuwało drogie mu obrazy
pierzchło poczucie czasu wśród złudnych miraży
duszą razem z nim byłam tuląc w zwidach ziemię
obudziła mnie gorycz razem z przerażeniem
odpływały majaki z płaczem pełnym skargi
echo jęk powtarzało las się ze mną żalił
od łez sił brakowało w piersi skołatanej
myślałam że w tym lesie na wieki zostanę
coś rozrywało w głębi nie mogłam się podnieść
ostatkiem sił szepnęłam – Oli zadzwoń do mnie
zmarznięta niczym w śpiączce wciąż czekałam ufna
ale głucha na prośby milczała komórka