E-Literaci - pokoje wspłczesnej literatury pięknej

dodany przez Jamazur69 o godz. 02:45:04

 
 
W ten poranny chłód,
gdy światło wisi nisko nad ulicami,
pęka we mnie cicha gwiazda nadziei,
jakby ktoś dotknął jej z ukrycia
ciepłą dłonią.
 
Widzę ludzi,
którzy niosą w kieszeniach zimne kamienie milczenia,
i takich, co mają tylko własny oddech
jako dach nad głową.
Patrzę na nich jednym okiem serca,
tym, które drży na widok cienia
i rozpoznaje w nim człowieka.
 
Dziś — w dzień Mikołajek —
powietrze skrzy się od niewypowiedzianych próśb.
Każda z nich jest drobną świeczką,
którą ktoś postawił na krawędzi nocy
i bał się, że zgaśnie,
nim ktokolwiek ją zobaczy.
 
A jednak —
przychodzi to niewidzialne coś,
ta miękka ręka, co kładzie się na barkach samotnych,
jak śnieg, który nie rani,
a ogrzewa.
 
Przechodzę ulicą
i czuję, że w każdym człowieku
tli się choć jedna iskra,
nawet jeśli przykryta jest kurzem bezdomnych godzin
albo ciężarem przemilczanej tęsknoty.
Dziś wystarczy dmuchnąć delikatnie,
żeby zapłonęła.
 
Dlatego zbieram te wszystkie niemówione historie
i wypuszczam je w niebo
jak białe ptaki,
żeby rozświetliły przestrzeń
nad tymi, którzy zasypiają w samotności.
 
I mówię cicho:
nie jesteś sam.
Bo Mikołajki są jak otwarte drzwi,
które prowadzą nie do prezentów,
lecz do człowieka.
Do jego światła,
które — jeśli tylko zechcemy —
możemy sobie nawzajem zapalić.
 
 
Autor Sławomir Lęga
Foto Pixabey