E-Literaci - pokoje wspłczesnej literatury pięknej

dodany przez Jamazur69 o godz. 16:11:46

 
Idę przez siebie, jak przez spalony las;
drzewa są pragnieniami, które nie spełniły się na czas.
 
Jestem mechanizmem w rytmie cudzych oczekiwań,
przyciskany do ziemi palcami, które zabierały mi głos,
zanim nauczyłem się mówić.
 
Wykonałem gesty, których nie chciałem;
byłem ciałem bez duszy, głosem bez znaczeń,
własnym więzieniem.
 
Mam w ustach rdzę niewypowiedzianych słów;
cisza bywa bezpieczna, lecz krzyczy nocą.
 
Moje mięśnie pamiętają każdy dzień milczenia,
każde „nie”, które nie wyszło z ust.
 
Mam dość świata, który liczy zadania, nie łzy.
 
Chciałbym raz powiedzieć „nie” — bez kary;
znaleźć miejsce bez masek, gdzie bunt jest oddechem,
a wrażliwość nie jest winą.
 
Chciałbym zasnąć bez przeprosin za to, kim jestem;
rosnąć jak cisza w sercu lasu.
 
 
Autor Sławomir Lęga
 
źródło zdjęcia: lazaron.es