E-Literaci - pokoje współczesnej literatury pięknej

dodany przez Stanislawa Zak o godz. 19:41:27

 
Nie chodzę do lasu sama, Tato.
Już nie ten czas,  kiedy  pośród ostępów
pokazywałeś nam życie lasu.
Mówiłeś : las jest domem zwierząt.
Nie hałasujcie.
Szliśmy cicho,  śnieg skrzypiał tylko
pod butami, szeptem opowiadałeś
 i pokazywałeś ślady zwierząt.
 Popatrz
 sarna z koźlątkiem przeskoczyła rów.
Zwinna jak ja kiedyś.
Widzisz ją.
Poszła w głąb lasu z głową uniesioną dumnie.
Nie boi się.
 
Ja też.
Mimo, że nie jesteśmy kotami..
 Nie boję się.
 
A jak Ci tam , widujesz Jasia, mamę , mów..
Tyle minęło, a ja tęsknię za wami.
 
Nasz las już ścięto.
Nowe drzewa w miejsce starych.
Kolejne pokolenia. Kolejne łzy.
Moja gorąca spłynęła po twarzy.
Od serca.
Żal.
Nie powiedziałam Ci najważniejszego .
Z Tobą wyprawy były piękne. Bezpiecznie.
 
Nauczyłeś kochać przyrodę, odróżniać zioła.
Nie powiedziałam Ci, że byłeś wspaniałym ojcem, kochałam cię.
 
Popatrz,
 biała chmura nad głową.
Taka sama jak z pamiętnej wyprawy.
Płynie.
Leniwie, jak moje myśli zmienia kształty.
Nie ważne.
Zawsze myślałam, że mam czas.
Zabrakło.
Cholera nie zauważyłam wykrotu .
I leżę jak długa.
 Też nie ważne,
że kropla na policzku, to tylko śnieg .
Że świat posiwiał.
Zawsze tak jest zimą.