E-Literaci - pokoje współczesnej literatury pięknej

Słodki sen Murmycha

Murmych przez otwór wiatru wystawia twarz

najlepszych lat swojego życia.

Minęły jak jeden dzień wszystkie seriale

wstrząsnęły jego wrażliwą duszą.

Oto zniewalająca Majka Skowron.

Przez szczelinę jej przyjścia

ujrzał dziewczynę w dżinsach,

 bez których świat jego młodości nie miałby sensu,

żegna się z ukochanym

samochodzikiem, wybacza Brunhildzie wszystkie zera

do przerwy.

Nagłe wołanie- panie inżynierze, panie inżynierze-

wybudza go z tańca z kobietą pracującą

macha do niej dłonią:

farewell, miss Iza, farewell.

Z oddali dobiega szczekanie psa.

Cichy szept wabi miłym głosem:

najlepsze kasztany rosną..

już nie rosną zżarła je zaraza.

Koniec świata- załamuje ręce. Murmych

w ciemności dostrzega rzeźbę.

Stoi jak jakaś Rzecz pod gwiazdami.

Bogumił, Bogumił !Basiu , co tobie.

Cholera, ocknij się chłopie! W szklanej jaskini żyjesz?

Tyle zdołałeś poznać, ile zakwitło bąbelków

w puszce.

Poczuł mocne szarpnięcie wiatru.

Spycha go ku sprzeczności.

 Z babami tak zawsze.