Artykuł: Ballada o tulipanowcu

Dołącz Do Nas

Zaloguj się by mieć dostęp do całości serwisu

Strona główna Wiersze Forum Wideo Konkursy Galeria Linki Kontakt

Na forum: Porozmawiajmy♦PLEONAZMY♦Urodziny Jadwigi Łowkis vel babajagi♦Chwalimy się♦Aktywność Użytkowników♦Wyniki konkursu Opowiedz mi swoją historię♦Medal Gloria Artis Barbary Śnieżek♦ANTOLOGIA ZA TOBĄ PŁYNĄ NASZE WIERSZE♦Opowiedz mi swoją historię♦Urodziny Grażyny Zarębskiej♦

Feb 14

2017

Ballada o tulipanowcu

dodany przez Barbara Sniezek o godz. 06:02:24

Cóż za dziwny rycerz
pędzi na swym koniu?
Zamknięta przyłbica,
kwiaty trzyma w dłoni...

Dokąd on tak bieży,
o czym myśli skrycie,
co mu w sercu leży?...
Opowiem w sekrecie.

W dworskiej panieneczce
rycerz się zakochał.
Szczęście nie trwa wiecznie -
król na wojnę wezwał...

Właśnie teraz śpieszy
do swojej dziewczyny,
spotkaniem się cieszy,
lecz nie zna przyczyny,

dlaczego od roku
nie ma wiadomości?
Jedzie więc w amoku...
Już staje na moście.

Zaraz mu się brama
dworzyska otworzy.
Lecz gdzie ukochana?
Nie ma jej na dworze?

Do komnaty zatem
rycerz szybko wpada,
chce obdarzyć kwiatem,
a tu panna blada

siedzi tam w objęciach
w łożu z baldachimem
przystojnego księcia...
Spojrzał na jej minę,

aż serce zamarło...
Dziewczyno niestała! -
Z ust mu się wydarło.
Miłość uleciała...

Chciało mu się krzyczeć
głosem pomstującym!...
Zawiedziony rycerz
z sercem konającym

wyjechał z dworzyska
i z wielkiego żalu
kwiaty w ziemię ciska,
odjeżdża pomału...

Ta rozdarta dusza
długo nie pożyła -
smutnego rycerza
zakryła mogiła.

Co z panną się stało?
Pewno wiedzieć chcecie...
Serce ją bolało,
bo kochała przecież

rycerza swojego.
Od księcia uciekła
i z bólu wielkiego
życia się wyrzekła.

Książę w błąd wprowadził -
powiedział, że zginął
rycerz i uwodził
naiwną dziewczynę.

Zmusił do zamęścia.
Dziewczę uwierzyło,
teraz nie ma wyjścia -
w wieży się zamknęło...

Zmarła kiedyś rankiem.
Szkoda tej dziewczyny!
Złożona z kochankiem
do wspólnej mogiły.

Śmierć ich połączyła,
gdyż ta wielka miłość
znowu zwyciężyła
życiową okrutność.

A po latach w parku,
tam, gdzie kwiaty owe,
wyrósł nam w podarku
cud - tulipanowiec.

Co wiosnę zakwita
pięknym, bladym kwiatem,
lecz gałąź usycha
żegnając się z światem.

Ludzie wciąż bajają,
że to po rycerzu
te drzewa tak mają...
Lecz czy można wierzyć?

© Barbara Śnieżek
11.01.2015

(Zdjęcie własne - Tulipanowiec przed pałacem w Baranowie Sandomierskim)

Tylko zalogowani użytkownicy mog? czytać i dodawać komentarze

Autor: Barbara Sniezek