Dołącz Do Nas
Zaloguj się by mieć dostęp do całości serwisu
Na forum:
|
Feb
22
2024 
|
Los
dodany przez Barbara Sniezek o godz. 23:27:50 A
A
A
 Kwiat kwitnie i usycha - jak życie człowieka. Z światowego kielicha wszyscy czerpią, a czas w dal ucieka. Ludzie cierpią, płaczą, potem się śmieją karmiąc dusze nadzieją. Iluż ludzi już żyło na Ziemi kulistej i w proch się obróciło... Wszyscy przeszli po drodze ciernistej. Czas przekreśli i moją nić żywota, więc po co ta tęsknota? Do czego rwiesz się, duszo moja obłąkana? Nawet skały się kruszą - nic trwałego nie stworzysz, kochana!... Czyż z całego życia nawet wspomnienie nie zostanie po mnie? - Nie! Ach, nie! Tak być nie może! Chyba ktoś wspomni - łza w oku błyśnie... O, Boże! Jakie wątki dziwne snuje myśl ma. Przecież prządki czasu plan losu mają, według którego tkają. Kwiat kwitnie i usycha, lecz nie koniec na tym: z kwiatowego kielicha tu nasienie pada i życiem swym pokolenie przedłuża... Inni pchną czas, chociaż nie będzie już nas. © Barbara Śnieżek (Zdjęcie własne) Tylko zalogowani użytkownicy mog? czytać i dodawać komentarze |
Autor: Barbara Sniezek
Dołaczył/ła: 25.11.2016 00:11:46 Miasto: RzeszówData urodzenia: - Zarejestruj się by mieć dostęp do wszystkich opcji serwisu. Inne teksty autora: Pamiętaj!...
Breń mojego dzieciństwa...
Brachykolon* na smutki ...
E-Literatom...
Matko......
Koncert na łące...
* * * (Onamudaj)...
Geneza wiersza...
Skazani na dożywocie Cz....
Skazani na dożywocie. Cz....
Niczym Syzyf...
» wszystkie teksty Informacje: » Tekst czytany był: 431 razy. » Dodano 6 komentarzy do tekstu. » Tekst lubi 3 osób. |
Gości Online: 2