/Z tomiku "Cieszmy się chwilą"/
Poeta?... Istotą dziwną -
ma coś z ekshibicjonisty,
gdyż wiersze, co z serca płyną,
on pragnie pokazać wszystkim.
Jest też wspaniałym aktorem,
wciela się w różne postaci,
niekiedy pisze z humorem,
to znowu tonie w rozpaczy.
Często jest zwykłym człowiekiem
szarpanym namiętnościami,
czasami ptakiem, czy kwiatkiem,
nawet martwymi rzeczami.
Może być również pająkiem
(zależy, co opisuje),
drzewem lub kredką, czy słonkiem,
wszystkie te formy przyjmuje.
Wiek i płeć też zagadkowa;
raz jest kobietą, raz dzieckiem,
to mężczyzny postać chowa
i swe myśli ma zdradzieckie.
Przemawia mową pijaka,
kloszarda, czy prostytutki,
więc nie czepiaj się biedaka,
że rozum u niego krótki.
To wyobraźnia autora
poezją opowieść snuje,
więc nie czyń z niego potwora,
którego właśnie kreuje.
Nie daj się wierszom omamić!
Poeta – kruchą istotą,
którą łatwo można zranić,
więc dlatego chodzi o to,
byś nie utożsamiał jego
z opisywaną postacią
i nie przypisywał tego,
co nie jest jego wartością.
Bardzo wrażliwą ma duszę,
serce, co kochać potrafi
oraz - podkreślić to muszę -
że jest on pełen empatii.
Dlatego w strofach z miłości
płonie i wzdycha w tęsknotach,
albo szaleje ze złości,
gromkimi słowami miota.
Lubi się pięknem zachwycać:
światem, muzyką, obrazem
i wszystko wierszem zapisać
dzieląc się z nami przekazem.
Choć często swym poematem
otwiera duszę przed nami,
to jednak czasem przed światem
ukrywa się z uczuciami.
A teraz mam prośbę taką:
wy, czytelnicy szanowni,
nie będzie to dla was stratą,
gdy staniecie się wymowni;
jeśli lubicie czyjś wierszyk,
powiedzcie o tym poecie.
Dać wyraz odczuć najszczerszych,
dla nich nagrodą jest przecież.
© Barbara Śnieżek
30.11.2014
(Ilustracja z Internetu)
Gości Online: 6