E-Literaci - pokoje wspłczesnej literatury pięknej

dodany przez Jamazur69 o godz. 16:05:48

Błądzę ścieżką, gdzie powietrze drży od ciszy.
A w oczach mam nitki, co przecinają światło ranka.
Babie lato oplata mi włosy, jakby chciało zatrzymać krok.
I nagle przypomina się dzieciństwo – bieganie przez pola.
Echem tamtych śmiechów wraca wiatr znad wrzosowisk.
Gubię się w połyskach rosy, które błyszczą jak drobne modlitwy.
Odnajduję w nich niewinność, prostą, a wieczną.
 
Lekkość nici zatrzymuje mnie na granicy wspomnień.
A przecież wystarczy poruszyć dłonią, by zniknęły.
Tajemnica ich kruchości jest jak opowieść o nas.
A może o tym, co między – snem a jawą.
 
Niczym niewidzialne mosty unoszą się w ciszy.
I wtedy wiem, że łączą niebo z ziemią.
Czasem z serca do serca.
I z wczoraj w wieczność.
 
Autor Sławomir Lęga 
 
Foto Pixabey