E-Literaci - pokoje współczesnej literatury pięknej

dodany przez Henryka Ziaja o godz. 21:44:35

Wiersz powstał podczas dzisiejszego zwiedzania
obozu zagłady w Treblince
 
Dokąd idziemy?
Nie wiem kochanie.
Mamusiu, ja się boję.
Nie bój się skarbie,
jestem przy tobie.
Zaraz ci coś opowiem...
Popatrz jak pięknie jest dookoła.
O, tam wiewiórka skacze.
Słyszysz? Gdześ kotek mamusię woła...
Mamo, a ten pan płacze.
Mamuś, a powiedz skąd tyle ludzi?
Czy wszyscy idą z nami?
Tak mój aniołku.
Nie bój się wcale.
Toż nie jesteśmy same.
Tatuś i wujek idą przed nami
i ciocia Salcia z Idą..
Ale mamusiu, oni już weszli.
Patrz, chyba nas nie widzą.
Czemu musimy czekać z obcymi?
Po cośmy tutaj przyszli?
Na swą kolejkę moja gwiazdeczko.
To miejsce nie dla wszystkich
tylko dla ludzi przez los wybranych
jak my i nasi bliscy.
Mamo, mamusiu, ten pan nas woła.
Teraz już nasza kolej.
Podaj mi rękę perełko moja.
Troszkę się mamo boję...
Patrz, to jest droga Wniebowstąpienia,
ona prowadzi do Boga.
My kiedyś razem ją przebędziemy.
Kiedy?
Gdy przyjdzie pora..
Dlaczego mamo trzeba się kąpać?
Bo jest gorąco kochana.
Woda nie leci...
Mamo..się duszę...
Mama została sama.
I przyszła pora.
Razem odeszły
do Pana wszego stworzenia.
Dziś tylko kamień po nich pozostał.
Bezkształtny. Bez imienia.
 
Henryka Ziaja
1.09.2024