Artykuł: Rozmowa z wiatrem

Dołącz Do Nas

Zaloguj się by mieć dostęp do całości serwisu

Strona główna Wiersze Forum Wideo Konkursy Galeria Linki Kontakt

Na forum: Porozmawiajmy♦PLEONAZMY♦Urodziny Jadwigi Łowkis vel babajagi♦Chwalimy się♦Aktywność Użytkowników♦Wyniki konkursu Opowiedz mi swoją historię♦Medal Gloria Artis Barbary Śnieżek♦ANTOLOGIA ZA TOBĄ PŁYNĄ NASZE WIERSZE♦Opowiedz mi swoją historię♦Urodziny Grażyny Zarębskiej♦

Mar 05

2023

Rozmowa z wiatrem

dodany przez Andrzej Iwanowicz o godz. 05:19:13

fot. grafika google

Rozmawiałem już z kamieniem,
który skargi mej wysłuchał.
Choć nie znalazł żadnej rady,
ale szepnął mi do ucha,

żebym z wiatrem porozmawiał.
On po całym hula świecie,
może znajdzie trochę czasu
i poświęci go poecie.

Pomyślałem: Nie zaszkodzi,
znam polanę w starym lesie,
wiatr tam często odpoczywa,
kiedy zmęczą go zamiecie.

Wziąłem pióro i kajecik
i ruszyłem żwawo w drogę.
Dzień spokojny i bezwietrzny -
właśnie dziś go spotkać mogę.

Utrafiłem wręcz w dziesiątkę!
Siedział gość pod starym bukiem,
głaszcząc długą siwą brodę
wiódł dyskusję z czarnym krukiem.

Spojrzał na mnie groźnym wzrokiem,
lecz się zaraz rozpogodził:
Tyś poeta- szepnął cicho-
Ten, co z piórem się urodził.

Skinął dłonią, żebym usiadł,
więc usiadłem z serca drżeniem.
Szukasz weny, przyjacielu,
wciąż uganiasz się za cieniem.

Wena - drogi mój kolego-
jest boginią i kobietą,
więc z natury jest kapryśna,
jakbyś układ zawarł z rzeką.

W głowie tylko ci zawróci,
błyśnie nóżką, da całusa,
wzburzy zmysły i odleci.
Jej przychylność - bardzo kusa!

Popatrz, ile tu natchnienia!
Spójrz na brzozy, mój kochany,
żadna panna im nie sprosta,
kiedy ze mną pójdą w tany.

Mchy się srebrzą, dzwonki dzwonią,
jeleń pręży swe poroże,
szumią liście, pachnie trawa
i świetliste wstają zorze.

Popatrz, tam nad srebrną wodą
panny prężą piersi złote.
Łap za pióro i nie zwlekaj,
bo podbiorę ci robotę.

Tupnął nogą, zawirował,
dziewki suknie pogubiły,
tyle było w nich poezji,
że się w wierszu nie zmieściły!

Wiatr położył się pod bukiem,
puścił kształtne kółko z fajki
i rzekł cicho: Przyjacielu,
masz już wszystko do swej bajki.

Bywaj, drogi mój poeto.
I pamiętaj, że natchnienie
to nie kaprys jakiejś panny,
ale boskie namaszczenie.

Uniósł się ze śmiechem w górę,
sosnę w szyszkę pocałował,
zmienił w konia czarną chmurę
i nad Bałtyk pocwałował.

Andrzej Iwanowicz, Wrocław 29.01.2023r.

Tylko zalogowani użytkownicy mog? czytać i dodawać komentarze

Autor: Andrzej Iwanowicz