E-Literaci - pokoje współczesnej literatury pięknej

dodany przez EdwardSkwarcan o godz. 14:36:53

 
przybiegł do mnie po szkole i na oczach mamy
głowę utkwił w ramionach płakał jak zwierz ranny
nie mogłam uspokoić twarz mu poszarzała
bez przerwy łzy płynęły czarne myśli miałam
nie wiem z jakiej okazji w rękach trzymał kwiaty
włos w nieładzie zmierzwiony dziwnie potargany
niczym siedlisko nieszczęść w jesienne szarugi
musiałam włożyć starań żeby wreszcie umilkł
jeszcze w szkole czarował uśmiechem jak słońce
więc nie mogłam zrozumieć skąd żałosny koncert
pocieszałam cierpliwie przeczesując włosy
zaciął się i jak piołun dławił w sobie gorycz
wciąż milczał zasępiony z bólem w smętnej głowie
dlaczego zaniemówił gdzie myślami pobiegł
głaskałam go po twarzy – powiedz co się stało
siedział cicho przybity jak cmentarna żałość
patrzyłam w oczy prosząc może wreszcie wyzna
rozpłakał mi się w rękach mój silny mężczyzna
nie od razu pojęłam kiedy załamany
przez łzy ze smutkiem szepnął – „Iga wyjeżdżamy”
ból wypłakał mi w ramię gdy do mnie dotarło
wykrzyczałam bolesne – nie – na całe gardło
kochany świat się walił siadłam otępiała
Oli z mamą pocieszał kiedy ja ryczałam
nagle on był silniejszy troskliwy jak niania
lecz ja nie chciałam słuchać o żadnych rozstaniach
mama poszła do kuchni pewnie też łzy ukryć
jak gorycz był chłopaka pocałunek smutny
daremne było wszystko żal w sercu zamieszkał
protest rannej miłości mógł tylko pocieszać
prosiłam że nie zniosę płacząc rozżalona
kiedy on był bezsilny trzymając w ramionach
nie docierało do mnie że – „coś wymyślimy”
serce nie chciało przyjąć smutnej losu drwiny
był przy mnie jak oparcie i dzielił się raną
mógł jedynie pocieszyć nadzieją szeptaną
z perspektywą rozłąki zostaliśmy sami
dzieląc rozpacz we dwoje to przykry egzamin
tak trudno jest zrozumieć mając siebie tyle
że nadchodzą w uczuciach bardzo ciężkie chwile