E-Literaci - pokoje współczesnej literatury pięknej

dodany przez EdwardSkwarcan o godz. 11:52:59

 
spadł pierwszy śnieg bieli się niekochana zima
skulona brnę do szkoły na dworze mróz trzyma
zamiast tryskać humorem muszę smutek dławić
bo chłopak ma gorączkę więc się nie pojawi
czeka nas obydwoje czas godzin samotnych
mdły świat stał się ponury bez niego markotny
zaspałam i nie mogłam nawet zajrzeć rano
jak struta chodzę tęskniąc i twarz roześmianą
błędny wzrok chciałby znaleźć sięgając wspomnieniem
niczym cień za mną chodzi błękitne spojrzenie
cicho popłakiwałam – zdziwione dziewczyny
bezradna w smutku siedzę wloką się godziny
i ze spuszczoną głową sama w pustkę gadam
przybita bo w samotni nikt nie odpowiada
w najdalszy kąt na przerwie uciekam z chlipaniem
w tęsknocie zrozumiałam kim jest Oli dla mnie
wziąć się w garść próbowałam by nie stracić lekcji
daremnie się starałam sercu nie wyświetli
uparcie gdzieś wędruje i nie znosząc barier
roztkliwia gorzkie myśli wśród bezdroży łkaniem
tłoczy ich kłębowisko pośród łez powodzi
jak przez mgłę słyszę słowa – nie wiem o co chodzi
zbolała cicho wstaję łamią się kolana
i zagubiona stoję doszczętnie znękana
pani jest przy mnie – pyta – „Iga co się dzieje”
lecz ja zaniemówiłam i tylko łzy leję
przez myśli i samotność tak mnie zblokowało
że tylko – chcę do domu – szeptałam nieśmiało
zawstydzona przy klasie szlochałam – ja muszę
a słowa chociaż ciepłe były jak katusze
serdecznie przytuliła bo miałam opory
i przez łzy wyszeptałam mój ból – Oli chory
w lot zrozumiała wszystko całą moją mękę
wzięła do samochodu prowadząc za rękę
biegnąc po schodach omal nóg nie pogubiłam
ścigała mnie miłości nieprzeparta siła
profesor także weszła i była przemiła
z uśmiechem powiedziała – „lek ci podrzuciłam”
ja beczałam na piersi w pościel tuląc głowę
on szczęśliwy przegarniał ręką włosy płowe
trwała na oczach mamy urocza sielanka
pojęłam że bez niego byłby życia dramat
a wszystko się zaczęło nader prozaicznie
by zburzyć świat beztroski kapryśnej dziewczynie
profesor powiedziała – „dziś była w rozpaczy
obetrzyj łzy radości ten gest wiele znaczy
teraz płacze ze szczęścia lgnąc do serca twego
kiedy zapytasz własne zrozumiesz dlaczego”
patrzyłam niczym w tęczę zapłakanym okiem
choć chory tulił głaszcząc - balsam ręce błogie
byliśmy tak zajęci świat się stracił dla nas
nawet nie widzieliśmy kiedy weszła mama
dłonie ze szczęścia tkały splot ściegiem miłosnym
płonął karmin policzków czułam powiew wiosny
miły dreszczyk emocji biegł przez moje plecy
bo ten cudowny dotyk nawet smutki leczy
siedziałam tak przy łóżku niemal do wieczora
naprawdę nie wiem kto kim dziś się opiekował
obiecał pisać do mnie więc zniosę rozstanie
gorączka opadała wraz z nią z serca kamień
telefon był gorący erotycznie śmielszy
szkoda że nie potrafi dla mnie tworzyć wierszy