E-Literaci - pokoje współczesnej literatury pięknej

dodany przez EdwardSkwarcan o godz. 14:42:23

 
 
gdy przyciągam ku sobie tą żywą kołderkę
cichy szept słyszę – „Iguś chodźmy na pasterkę”
słowa niczym sen pragnień – w oczach miał płomienie
rozpalona twarz biła podniosłym wzruszeniem
w lot zrozumiałam widząc tych spojrzeń gorączkę
oczy niczym natchnione i tęsknotą szklące
udzielił mi się nastrój więc szalonym pędem
mkniemy nucić Dzieciątku cudowną kolędę
płynie serc kołysanka że „miejsca dla Ciebie”
wzruszeniem nasiąknięta bo raniłam przecież
głębia nocy przy szopce łzy z oczu wyciska
dla Jezusa w stajence na sianku kołyska
roztkliwiająca chwała unosi cierpienie
płynie hołd przejmujący drżąc tkliwym wzruszeniem
„ptaszki swoje gniazdeczka” rzewny ton kołysze
oczy łzami zamglone i jęk serca słyszę
więc cichutko przy żłóbku kwilę zapłakana
w szlochu toną policzki śląc prośbę szeptaną
w misternej chwale płynie chłód siana stajenki
przypomina Betlejem przejmującym dźwiękiem
rozkołysała serca unosząc w kościele
u stóp Pana miłością z pokorą się ścieli
niesie wielkie tęsknoty niejedno westchnienie
łzy wzruszenia wciąż płyną kropel ukojeniem
w Nim szukałam oparcia więc prośby zanoszę
wsłuchiwałam się w serce tajało w pokorze
Bóg słuchał szeptów dziecka co w potrzebie kwili
bezgranicznie oddając w tak podniosłej chwili
życie moje przemknęło niczym okamgnienie
Dzieciątku Jezus spowiedź z błagalnym spojrzeniem
inny ton chwały Boga jak grzmot w Niebo poszedł
wielka ufność w spojrzeniach płyną tony wzniosłe
przetacza się wzmagając wśród witraży drżeniem
przy żłóbku setki gardeł śpiewa uwielbienie
oddając Panu chwałę przy stajence nocą
drży kościół tym oddaniem z całą serca mocą
„Gloria” piersi rozsadza aż drżą fundamenty
organy grzmią z radością szczęściem niepojętym
hołd maleńkiemu Bogu niesie wiary siła
ja z nimi uskrzydlona Panu zawierzyłam
zostaliśmy we dwoje kiedy wyszli wszyscy
zgasły światła i gwiazda betlejemska błyszczy
ramię w ramię przy szopce w przejmującej ciszy
że każde przyspieszony własny oddech słyszy
on zdejmuje łańcuszek mój ofiarowany
ja patrzę jak natchniona drżąc ręce splatamy
przysięgamy przy szopce patrząc w sploty dłoni
choć późno ksiądz nas słyszał jednak nie samotni
zobaczył nasze ręce łańcuszkami spięte
szepnął nam – „Bóg wysłuchał tej przysięgi świętej
jeśli szczerość obietnic zawsze będzie z wami”
swoje dłonie położył i pobłogosławił
na drogę bardzo ciepło – „wierzcie dzieci drogie
on więcej nie wymaga idźcie w sercu z Bogiem”
szczęście nas rozsadzało ściskając swe ręce
biegliśmy z tajemnicą wierności wzajemnej