Artykuł: Bitwa pod Grunwaldem cz. 2

Dołącz Do Nas

Zaloguj się by mieć dostęp do całości serwisu

Strona główna Wiersze Forum Wideo Konkursy Galeria Linki Kontakt

Na forum: Konkurs- "Wielkanoc u poetów"♦W A Ż N E!♦WIERSZE, KTÓRE NIE LUBIĄ CZEKAĆ♦Haiku - Warsztaty Jadwiga Pławik♦1000 Rocznica Koronacji Bolesława Chrobrego♦JAK DODAĆ WIERSZ♦Podsumowanie roku 2024 WSPARCIE DLA Dziennika Literackiego E-Literaci.pl♦ZMARŁA BARBARA ALICJA MAZURKIEWICZ♦Wybieramy wiersz miesiąca♦20 Rocznica śmierci św. Jana Pawła II♦

Jan 01

2013

Bitwa pod Grunwaldem cz. 2

dodany przez EdwardSkwarcan o godz. 20:17:05

w zgiełku pada chorągiew pod krakowskim znakiem
szturm przypuszczają Niemcy gwałtownym atakiem
rzezi widokiem dysząc już rękę zwycięską
z rykiem śpiewu wyciąga - grzmi triumfalną klęską
zionąc złowrogo sięga i serca zamarły
bolesnym dreszczem grozy – jęk z twarzy pobladłych
przeszedł jak dziki wicher ku polskiej świętości
siłą setek rycerzy w gwałtownej wściekłości
bronią zaciekle znaku i najtęższe dłonie
rzuciły się z rozpaczą ku matce w koronie
jak natchnione ku drzewcu i z olbrzymią mocą
zdwojoną siłą walcząc płatają druzgocąc

ściera się tarcza z hukiem z śmiercionośnym grotem
uderzając z impetem straszliwym łoskotem
pod przyłbicami błyszczą rozjuszone oczy
bój zaciekły o sztandar – krew czerwienią toczy
świętości całe serce więc nadludzka siła
miłość w rozpaczy matce pożogę wznieciła
pod kopytami ginie kto padł stratowany
rozjuszone topory śmiercionośne rany
wściekle w transie zadają - dwoją się i troją
rozpętane jazgotem piekło niepokoju
zamęt mieczy okrutny - kotłując się mienią
jęk zawodu – odbita - powiewa czerwienią
dumnie nad szeregami znów niosąc otuchę
tną w dwójnasób brzeszczoty i pancerze kruche
pękają pod wściekłością niedawnej rozpaczy
w ślad ścieżkę euforia ciętych ramion znaczy

gniecie żelaza ścianę łamie swym naporem
padają białe płaszcze brocząc krwi kolorem
niedawna stal kruszeje i topnieje siła
rozbita przez topory i śmierć zaścieliła
w dolinie jęku giną bezlitośnie parci
piekło zbiera daninę - ogień niosą czarci
za Dobrzyń i Kujawy pomstę polskim mieczem
impetem złości kipiąc naciera i siecze
prą druzgocąc Krzyżaków - buta na kolanach
zrozumiał patrząc z góry że bitwa przegrana
ruszył Ulryk naprzeciw królewskich nawale
sunie szesnaście znaków by przechylić szalę

lśnią rzędem zęby kopi jak drapieżne zwierzę
złowrogie błyskawice rzucają pancerze
chce zadać cios strudzonym w walce polskim siłom
naprzeciw sześć tysięcy piechoty ruszyło
w sukurs chłopi w bój poszli i zaciężne roty
najeżone kosami i oszczepów grotem
mocą cepów żelaznych - płonąc ostrzy łanem
szli zagonem rohatyn grozą przeoranym
śmierć na drzewcach dzid niosąc – wrzała złość zaciekła
starli się w strasznym zwarciu bo doszli do piekła

z furią walą oszczepy kąsając żelazo
odwet za okrucieństwa - szał gniewu z ekstazą
grzmią zajadłością waląc rozjuszone cepy
bez litości spychani piechoty oszczepem
i dzwoniąc o pancerze ranią chłopskie kosy
otaczani wokoło - leci cios za ciosem
rażą wściekle topory i pękają zbroje
w strachu oddają pole - wkradł się niepokojem
drżą krzyżackie szeregi i piersi stalowe
wielu ucieka z bitwy żeby wynieść głowę
w morderczym kręgu giną - płyną krwi strumienie
oczy ponuro patrząc osnuwają cieniem

niesie wiara Polaków i gromią choć w ranach
wielu gości z zachodu klęka na kolana
przerażeni w niewolę idą z widmem klęski
przechyla szalę bitwy - trwa pochód zwycięskich
natchnieni spustoszenie sieją z wiarą krocząc
pod przyłbicami Niemców śmierć wygraża oczom
spina gościom zakonu lęk ostrogi koniom
proszą o łaskę w bitwie - Krzyżacy się bronią

gromkie Litwa po prawej z kurzawą się wzbiły
to wracały Witolda rozproszone siły
dodatkowy duch wstąpił powiewem gorącym
dziryty i sulice jad ślą kąsający
niczym w kotle Krzyżacy z trzech stron osaczeni
dźgani i napierani spływają w czerwieni
zemsta za Żmudź Litwinów za Dobrzyń Polaków
rozprasza zakon gniewem - pada znak po znaku
pierzchło kilka chorągwi – trup leży pokotem
gdy rażony mistrz ginie przeorany grotem
nic nie wstrzyma zwycięzców - legł zakon rozbity
stoją zatknięte drzewca – w klęk zachodu mity
lecz Niemcy otoczeni bez lęku przed śmiercią
wciąż zajadle się bronią - groty wściekle wiercą

bitwa w rzeź się zamienia - zawzięcie ponuro
wolą zginąć niż klękać - krew płynie purpurą
w zgiełku przekleństw padają – niedawna potęga
ginie u stóp zwycięzców – polski miecz dosięga
część zbiegła do taborów - zza wozów się broni
lecz trwoga przed zagładą nie może osłonić
wściekle atakowani osaczani z boku
już zdobyte zaprzęgi - nie ochronił cokół

dogasa koszmar bitwy – tysiące ciał leży
zryte pobojowisko - w całunie kropierzy
krew zwyciężonych płynie w grunwaldzką dolinę
mieszając się z wylanym wczesnej pychy winem
w ciszy zachodu słońca dwa światy konały
bo jednym widmo klęski drugim jęki chwały
moc krzyżackiej potęgi zgaszona pogromem
cały świat zadziwiły siły sprzymierzone

Tylko zalogowani użytkownicy mog? czytać i dodawać komentarze

Autor: EdwardSkwarcan