E-Literaci - pokoje współczesnej literatury pięknej

dodany przez EdwardSkwarcan o godz. 18:17:16

beztrosko się rumieni - prażąc ziemię słońce 
senny upał - zamarł czas - powietrze gorące 
podmuch nagle zatańczył - wirując wokoło 
zasępiło się chmurnie - niebo marszczy czoło 

horyzont posępnieje pomrukując złością 
dudni groźnie w oddali - rozbrzmiewa wściekłością 
terroryzując echem - straszy siną trwogą 
gniewne oczy błyskawic - szałem płoną srogo 

świat opanował półmrok - czerń lękiem zniewala 
w porywach atakuje - rozsierdzona fala 
wiatr oszalał w rozpaczy wzbijając tumany 
gonią go zimne krople - chowa grzbiet smagany 

opętany w panice precz unosi wszystko 
sunie grzmiąca potęga i chmur kłębowisko 
coraz bliżej i bliżej - mknie potworna siła 
zgrozą rozrywa ciszę - w trwodze się zaszyła 

ryk z jazgotem po kątach - dmąc rozstawia liście 
runęła ściana z szumem - tłucze zamaszyście 
miota czarcie płomienie - tajfun między ściany 
wpadł z hukiem szalejącym - strachem obłąkanym 

oślepiającym błyskiem - razi rozwścieczony 
ryk grozy z echa jękiem - szarpie sypiąc gromy 
rozdygotanym szałem - straszliwym łoskotem 
rwie drzewa przewalając - łomot za łomotem 

pastwi się groźnie dudniąc - miotając płomienie 
i drży ziemia w posadach – obłęd z przerażeniem 
zionie piekło otwarte - mknąc straszy pożogą 
przetacza ogień z hukiem - napawając trwogą 

gniewny mrok i tony łez - chmury idą nisko 
panika - potężny grzmot – lęk ogarnia wszystko 
z ognistym jadem węże - straszny cios za ciosem 
z sykiem blady strach sypie – jęk - popłoch z chaosem 

tłucze wściekle kalecząc - niweczy i rani 
rozdzierający koszmar okrutnej otchłani 
ścieląc lodem odchodzi - rwąc w oddali ciszę 
lecz wystraszone echo - wciąż grozę kołysze 

z ulgą oddycha ziemia - liżąc swoje rany 
słońce znowu wychyla uśmiech zakochany 
radośnie pozdrawiając do ziemi się wdzięczy 
czarując naszyjnikiem - różnobarwnej tęczy