E-Literaci - pokoje wspłczesnej literatury pięknej

dodany przez Jamazur69 o godz. 16:00:04

 
 
Stoję na granicy światła,
jak strażnik własnego cienia;
czuję, jak pęka we mnie
gliniany rytm serca,
który od dawna
bije nie dla ludzi,
lecz dla prawdy.
 
Niosę w dłoni
jedno słowo —
ostre jak modlitwa,
która dawno
straciła złudzenia.
 
Nie patrzę wstecz.
Za mną ciągnie się tylko
oddech spalonej iluzji,
jej popiół jeszcze pamięta
ostatni gest pychy,
ostatni szept,
którym próbowali mnie
uciszyć.
 
Ja jednak idę dalej,
bo w ciszy przede mną
słyszę imię,
którego nikt nie potrafił
mi odebrać.
 
Widzę siebie
jak samotny płomień,
który nie potrzebuje ognia,
by istnieć;
wystarczy mu
prawdziwe tchnienie świata,
to, które odkrywa
pęknięcia w złocie
i błysk w popiele.
 
Nie szukam tronu,
ani świadków.
Wystarcza mi niebo,
które nigdy
nie klaszcze,
ale zawsze patrzy
bez ukośnych masek.
 
I wiem,
że gdy nadejdzie noc,
stanę się chwilą,
w której milkną echa kłamstw,
a rodzi się głaz —
jedyny,
którego nie przesuwa
żaden wymyślony bóg.
 
Idę więc,
niewzruszony,
z jednym światłem w dłoni,
które prowadzi mnie
nie do
ludzi,
lecz do mnie samego.
 
 
Autor Sławomir Lęga
 
Foto Pixabey