E-Literaci - pokoje wspłczesnej literatury pięknej

dodany przez Jamazur69 o godz. 12:03:56

 
 
idę — jak głód przez katedrę snu,
z dłonią otwartą na kruszenie światła.
w mojej piersi chleb jeszcze ciepły
od tchnienia, które nie było moje
 
ciało — to tylko powłoka modlitwy,
która drży, gdy dotykam ciszy
kropla krwi — rubin na języku,
a język to język ognia
 
Ty jesteś — nie w niebie, lecz w porze
między sercem a jego zamilknięciem
kiedy klękam, nie wiem,
czy to ziemia, czy Ty stajesz się mną
 
noszę Cię w sobie — nie jako słowo,
lecz jako pustkę, która głodnieje
za każdym razem,
gdy próbuję Cię nazwać
 
wtedy
kruszę się
jak opłatek
jak wiara
jak miłość
 
która wciąż wraca
do ciała
 
 
 
© 2025 Sławomir Lęga.
Wszelkie p
rawa zastrzeżone
 
Foto Pixabay