E-Literaci - pokoje współczesnej literatury pięknej

dodany przez Ewa F o godz. 18:15:49

Uwiera ból jak małe ziarnko grochu
schowane skrzętnie pod pościeli puchem
i tak uchodzi z dusz życie po trochu
marne i kruche

Oczy parują niedoszłymi łzami
co w gardle giną zdławione na siłę
niepomne śmiechu szczerego czasami
i spojrzeń miłych

Kunszt słowa dawno w rumowisku poległ
pamięć uwiędła odwodnionym okiem
mózg się rozpływa od potwornych obelg
zło wyszło bokiem

Życie się toczy wśród ruin i zgliszczy
własnym wyrokiem zagłady skazane
zamki stawiałeś z pasją teraz niszczysz
słowem jak kamień

Choćby warstw siedem nikczemność pokryło
na szczerozłotej poległe pierzynie
wyczuje serce ironię niemiłą
w odmętach zginie




Ewa Kieć
27.12.2022