E-Literaci - pokoje współczesnej literatury pięknej

( jeden dzień z życia polskiego emigranta w scarborough)

Pod wczesnymi kopułami zachodu

gromadzą się jak te gołębie do chleba.

Jesienny wieczór ciemnieje w krajobrazach ich dłoni.

Oświetleni nagle blaskiem świateł nadjeżdżającego autobusu

mrużąc oczy wsiadają obcojęzycznie z głośnym śmiechem.

Zegar na gotyckiej wieży przystanku metra ,

wybija kuranty księżycowe.

Płyną tęsknotą wszystkich „Szopenów”

szukających bułek w obcym kraju.

Koniec jazdy.

Stacja docelowa to słodkie odmęty czekoladowej toni.

Godzinami na sztywnych nogach nabijają te swoje nadzieje

na godniejsze życie. Czasami mają dość, ale perspektywa

rozmywa się na słodko.

Nie pytaj jak pachnie kartoflana nać.

Obrazy dni zachodzą  mgłą maczanego jabłka.

Tylko marzenia nic nie kosztują.

(Marysia chce wyremontować dom, Krycha kupić mieszkanie dla córki,

 Basia, zrobić łazienkę, taką z prawdziwego zdarzenia. Misiu zbiera

na własne wesele. Paulina na opłacenie studiów. Ktoś inny pragnie

urządzić rodzinie święta. Jeszcze inni, żeby za coś żyć…

Dla Michała, Asi, to ich żywioł.

Tutaj zamieszkali, tutaj znaleźli pracę.

Tylko Dorota przyjeżdża co roku, bo lubi.)

Oto ich kształt.

Wędrowcy pod wczesnymi kopułami wschodu

idą jak koty po ściernisku wlokąc ogony zmęczenia

w sam środek jesiennej mgły.

Obwieszczają: noc minęła.

Ale kształty nie mijają. Zmrużonymi oczami inaczej

jadą po polski chleb w angielskim mieście.

Sen przyjdzie później.