E-Literaci - pokoje wspłczesnej literatury pięknej

dodany przez Barbara Mazurkiewicz o godz. 11:18:18

Mając siedemnaście lat, poznała jego w kinie na filmie „Love story”. Odprowadził do domu. Padał śnieg i było jak w filmie. Kochała, bo on coraz bardziej ośmielał. Po sześciu latach pobrali się siedemnastego czerwca 1978 roku. Następnego dnia pięścią wypalił znamię na śnieżnobiałej twarzy, z której jeszcze niedawno spijał najcenniejsze szepty. Nawet nie bolało, bo zamknęła oczy na pięć sekund, a oni się uśmiechali z przyzwoleniem milczącym. Transakcja dokonana – „dopóki śmierć nas nie rozłączy”. Od tej pory czuła się duszona jak róża wiązana zbyt mocno przez nadgorliwe kwiaciarki. Jej szczęście, to mała klaustrofobia. Lekkie zawirowania i przewracała się o wszystko – cholerne prawo fizyki.
Nigdy niczego nie obiecywał, nie opowiadał – nawet bajek, pewnie dlatego, że nie pasowałaby do niej.
Budowali dom – kamień po kamieniu, na ruchomych piaskach.
Po wielu latach wygląda tak samo, tylko zapada na dalekowzroczność, dlatego stara się nie patrzeć nikomu w oczy.
Budzą się w osobnych świtach, chociaż w tym samym domu.
Wciąż ma z nim wspólne żebro i cierpliwość anielską.










16 czerwca 2016
©BaMa