E-Literaci - pokoje wspłczesnej literatury pięknej

dodany przez Barbara Mazurkiewicz o godz. 09:40:29

 
Widzę chłopca o jasnych oczach
na jego wargach czułych kilka słów  –
pastował buty dziatwie do wyjścia,
by mogli z rumieńcem pod dzwon
za nim biec.

Szumiały morza chleba, co w polu siał.
Nosił gabardynowy płaszcz
na oficerskich plecach. Wzorcem
tamtych lat, wszystko było święte.
 
Znowu jestem, gdzie chór ptaków
nieszpornie żegna dzień i na cichą
stawów gładź stare wierzby zielone
witkami kładą się.
 
Ech kraino roztoczańska – nawłoci
i miodu, wież kościelnych  aż trzech.
Ojciec tutejszy chrześcijan i ja
chrześcijanka tak jak on.
 
Już wieczór bisurmani się nad drogą -
zaciąga siwą sutanną na senny sad.
Wytrzeszczam oczy za kimś kto odszedł,
bo umierać to nienowa rzecz.
 
29.04.2020.
©BaMa