Artykuł: Nieskończone pomnażanie bieszczadzkiej poezji

Dołącz Do Nas

Zaloguj się by mieć dostęp do całości serwisu

Strona główna Wiersze Forum Wideo Konkursy Galeria Linki Kontakt

Na forum: Urodziny Teresy Tomys♦Porozmawiajmy♦PLEONAZMY♦Urodziny Jadwigi Łowkis vel babajagi♦Chwalimy się♦Aktywność Użytkowników♦Wyniki konkursu Opowiedz mi swoją historię♦Medal Gloria Artis Barbary Śnieżek♦ANTOLOGIA ZA TOBĄ PŁYNĄ NASZE WIERSZE♦Opowiedz mi swoją historię♦

Mar 09

2020

Nieskończone pomnażanie bieszczadzkiej poezji

dodany przez Barbara Mazurkiewicz o godz. 11:47:02

Niechaj się tekst za mnie nie rumieni, kiedy ginę pośród tomów Kazika - ja próbuję tylko oswoić się z lekturą.
Jego kolorowy świat nigdy nie umiera - są to Bieszczady we wszystkich odsłonach. Na zboczach tyle krzewiny: czarny bez, kłokoczka i różańce jarzębiny.
Wesołe lata spędza na zielonej wyspie nad Sanem. Magia bieszczadzka i sny niedospane wędrują z aniołami do stronic poety. Nieraz na kamieniu przycupnie z piórem w ręku nasłuchując szmeru górskiego potoku.
Rozlewa akwarelę na literach rozsianych na wrzosowisku - chciałby dogonić puentę, ale mgła często zarzuca welon górom garbatym. Nieraz wstąpi do pustej cerkwi, zamyślić się o Łemkach, zaś oni dawno już poszli do nieba. Ileż on ma wspomnień, aż gęsto.
Ten cud natury Bóg wrzucił do jednego worka: puszczyka i szarego wilka, pieśni drwali i wiatr uwięziony, co w bukach jęczy - tyle wszystkiego, że niejeden wiersz w szwach pęka.

Barbara Mazurkiewicz
zdjęcie z własnej galerii
/tekst konkursowy zajął I miejsce/

Tylko zalogowani użytkownicy mog? czytać i dodawać komentarze

Autor: Barbara Mazurkiewicz