E-Literaci - pokoje wspłczesnej literatury pięknej

dodany przez Barbara Mazurkiewicz o godz. 10:09:55

Mój Anioł z obrazu Roberta
na tle sobie podobnych –
stoi twardo na ziemi,
z nieziemską dobrocią serca.
 
Smutki rozumie,
skrzydłem otula,
tylko zgubił telefon
i od lat nie dzwoni.
Czasem się mijamy –
nosi go po alejach.
 
Złotym piórem pisze
w białym zeszycie.
Nieraz ze słońcem przybywa,
nieraz z zimnym księżycem.
 
A kiedy mam urodziny
w motyla się zamienia
i puka szmerem skrzydeł,
puka do mego okna
aż otworzę -
zawsze był pierwszy.
 
Pan z nieba go posyła,
by mógł być ze mną.
Co ludzkie zostawia ludziom,
co anielskie sobie zabiera.
_________________
19.06.2019.
©BaMa
Malarstwo: Robert Myszkal
/wiersz do Antologii pt. „Obcowanie”/