E-Literaci - pokoje wspłczesnej literatury pięknej

dodany przez Barbara Mazurkiewicz o godz. 22:06:22

Ojcu mojemu, który jest w ziemi od lat dziesięciu.

Bladym świtem budził
i zabierał nas, gdzie go było pełno:
do pól, łąk z rozmachaną kosą, dokądś.

Czasem wystawiał twarz na deszcz
i patrzył na ukwiecone drzewa,
jak bawią się kroplami.

Bez odurzony nieba fioletem –
płonął życiodajnym blaskiem .
Było pięknie, dopóki zgiełk
nie zagłuszył treści.

Wybaczam mu troski o chorych -
dla nich znikał na wiele godzin
i wracał z ciepłym pocałunkiem.

Skrzypiący próg pożegnał na zawsze -
ściany niewzruszone zostały na miejscu.
Tylko echo opowiada o bohaterze.

Nie zdążyłam cię nazwać tatku
porucznikiem i nie spełniłam woli ostatniej –
walizka zniknęła z sumieniem spadkobiercy.

09.02.2019.
©BaMa