E-Literaci - pokoje wspłczesnej literatury pięknej

dodany przez Barbara Mazurkiewicz o godz. 13:06:00

To ja tatku -  twoja mała gąsieniczka,
twór wspaniały.
Przyszło mi powspominać nad mogiłą –
od dziesięciu przednówków żeś zamilkł.

Pamiętam, czemu miałabym nie pamiętać.
Przemierzałeś ścieżki – ja za tobą zadyszana.
Te z pól obrazy, słowa i skronie spocone  -
jakże kochałeś wszystkie detale.

Falowało powietrze na Wroniej Górze  -
było tyle słońca i słychać było trzask
łamanego żyta.
Będzie chleb na cały piec – mawiałeś.
 
Lubiłam furmanką po chrust wyprawy
i kiedy  kosiłeś pod Żukami wysokie trawy.
Samoloty ciągnęły smugi od strony Lwowa -
kreśliły znaki z których wróżyłeś pogodę.
 
Przyjazny wilkom śnieżnym, ludziom i ziemi –
tyle z tobą, nic bez Boga. Wiarą znaczył pierś i czoło.
I zamieszkał w nieskończonej przestrzeni,
skąd przygląda się umiejętnościom dzieci.
 
Stoi i patrzy z rozpostartym skrzydłem,
by zebrać troski i żale dnia codziennego.
Tęsknić nie może oduczyć serca,
kiedy się kocha nawet po śmierci.
 
©BaMa
15 stycznia 2019
Foto z własnej galerii