E-Literaci - pokoje wspłczesnej literatury pięknej

dodany przez Barbara Mazurkiewicz o godz. 19:52:01

Myślę o chłopcu, co był ze mną od karnawałowego śniegu. Urzekła mnie jego skromność i szary sweter, którym otulał od zimna. Tak rozpoczęła się miłosna przygoda. Kwitnie do dziś, jak jabłonie w naszym wspólnym sadzie, gdzie siedzimy godzinami sącząc tą samą kawę – łyk po łyku, (czternaście tysięcy czterdzieści filiżanek ) odliczając od siedemnastego czerwca lat siedemdziesiątych.

Nasza młodość snuła różne plany, życie wiodło pokrętnymi drogami - padało z góry, z ukosa, a nawet od dołu. W deszczu rozpływały się wszystkie prognozy. Słońca było tyle co na lekarstwo. Syn uciekł z tamtą, z dołu – wychudły, przytrzaśnięty wnykiem, jest na tyle miły, że dzieli się z nami troską. My też kiedyś stamtąd uciekliśmy.

Majowy koncert, płacz puszczyka, a w samym środku ja – wpatrzona w jego oczy i chociaż już nie to samo niebo, to nadal kołysze w ramionach. Sympatyczny z niego facet i taki pracowity. Ileż to razy obiecałam się poprawić, że przestanę być wrażliwa i pisać po nocach.

Chyba jednak nie jestem stworzona do tego świata. Dlatego od czasu do czasu porzucam sprawy doczesne i celebruję przechodzenie na drugą stronę myślenia, gdzie wszystko łączy się w całość i nabiera sensu. Wybawiają mnie różowe poranki, poznanie przez obiektyw natury po zmianach.

Mówi, że zawsze przychodzę, gdy zaczyna się dzień i nie wie jak wyglądam nocą. Minęły lata, a czas nie działa wstecz. Oboje wiemy, co powie drugie – głupio zamykać oczy kiedy robi się dzień. Wszystko przygotowane: kawa, the doorsi i wiersz. Wiem, wiem… strasznie to ckliwe, ale on nie lubi the doorsów ani moich wierszy.

19 maja 2017.
©BaMa