Artykuł: Opowieści emigrantki

Dołącz Do Nas

Zaloguj się by mieć dostęp do całości serwisu

Strona główna Wiersze Forum Wideo Konkursy Galeria Linki Kontakt

Na forum: Urodziny Teresy Tomys♦Porozmawiajmy♦PLEONAZMY♦Urodziny Jadwigi Łowkis vel babajagi♦Chwalimy się♦Aktywność Użytkowników♦Wyniki konkursu Opowiedz mi swoją historię♦Medal Gloria Artis Barbary Śnieżek♦ANTOLOGIA ZA TOBĄ PŁYNĄ NASZE WIERSZE♦Opowiedz mi swoją historię♦

Feb 07

2017

Opowieści emigrantki

dodany przez Barbara Mazurkiewicz o godz. 09:34:55

Jeśli cokolwiek mogło mieć nazwę to „samotność” wśród wielu. Kołowaciał język bez ojczystej mowy i było mi dane nosić odciski - niczym stygmaty z dni poprzednich. Śmiech? Jak kromka spleśniałego chleba. Marna zapłata musiała starczyć dla tych, co liczyli na mnie w kraju.
W upale dnia nikt nie ma tak ciemnego spojrzenia,
jak gniewny muzułmanin – nieraz próbował odgadnąć o czym milczę. Nikt nie dawał gwarancji na jutro, może dlatego nie bałam się napadów duszności bez doraźnej pomocy i nocą żałośnie szeleszczących strachów.
Kiedy klękałam z modlitwą do Boga, zastanawiałam się czy aby na pewno jest na tej rdzawej ziemi. Sen? Z wiatrem ulatywał i zapachem krewetek.
Byłam małą dziewczynką, szukającą kształtu swego cienia – tak bardzo się z nim zaprzyjaźniłam, gdy samotność przyklejała się do szyb i ścianom wydrapywała oczy.

*
Dziś prześwietlam kadr po kadrze – każdy świt jednakowo różowy na bezkresnych drogach do pól zielonych. Nieraz padał słony deszcz – przemakały pisane ukradkiem wiersze (cóż są warte wiersze styranej kobiety ) i można było kroplą zachłysnąć się nieumyślnie. Chciałabym nie pamiętać tych brudnych okien, posłania na zgrzybiałej podłodze i pełzających po niej ślimaków.

Daleko za mną horyzont bez widocznego końca, a na polach muzułmanki zastygły w dziwacznych pozach, tylko szeleści wiatr w ich sukienkach.

W zamyśleniu pulsują ukłucia, rodzą się bez/sensy. Przychodzą na świat w zakrwawionych oczach.

Niech umrą tamte wspomnienia o nierządnicach polskich - grzeszyły perfekcyjnie, gdzie popadło. Niech mi już będzie wszystko jedno za co się jedna z drugą arabowi oddała. Jeśli towarzyszka podróży może być tak okropnie „brudna” to musi przerażać.

To wszystko działo się i dzieje od dawna, a ja szukam polskiego cygana, który wyciągnął mnie z umarłego miasta - inaczej tego nie umiem nazwać.

Barbara Mazurkiewicz
.

Tylko zalogowani użytkownicy mog? czytać i dodawać komentarze

Autor: Barbara Mazurkiewicz