Artykuł: Wiersz rozebrany do prozy

Dołącz Do Nas

Zaloguj się by mieć dostęp do całości serwisu

Strona główna Wiersze Forum Wideo Konkursy Galeria Linki Kontakt

Na forum: Urodziny Teresy Tomys♦Porozmawiajmy♦PLEONAZMY♦Urodziny Jadwigi Łowkis vel babajagi♦Chwalimy się♦Aktywność Użytkowników♦Wyniki konkursu Opowiedz mi swoją historię♦Medal Gloria Artis Barbary Śnieżek♦ANTOLOGIA ZA TOBĄ PŁYNĄ NASZE WIERSZE♦Opowiedz mi swoją historię♦

Dec 23

2014

Wiersz rozebrany do prozy

dodany przez Barbara Mazurkiewicz o godz. 19:41:17

           W tym szarym mieście, już nawet cień nie rzuca cienia – kiedyś była szansa na daleką podróż i sukces, ale musiało się wydarzyć coś gorszego. Spadł deszcz i zaczęło wszystko puszczać od środka. Ludzie powychodzili z fotografii miejskiej gazety. Coś się zmieniło - schowało i grudą zastygło. Zawsze o tej porze mamy szron na wysokim napięciu i dwie twarze – trzecia w ciągłym mroku żyje.

         Nasiąkamy niepewnością, jak zdarte buty. Przepowiednia z linii papilarnych mówi, że jeszcze będziemy chodzić boso glinianym nabrzeżem rzeki. Woda pochłonie niebo, niebo odda gwiazdy ziemi, ziemia poczuje rękę boską w godzinę wybudzonych żywiołów.

         Długim korytarzem galaktyki powirują płatki śniegu i szkielety dzieci, a my? Będziemy siedzieć na tym cmentarzu, bo jesteśmy niedowiarkami - żywimy się mięsem, napełniamy płuca zgniłym powietrzem, aż zdarzy się cud niechciany - ten cały cyrk, albo teatr.

23 grudnia 2014.
®BaMa

Tylko zalogowani użytkownicy mog? czytać i dodawać komentarze

Autor: Barbara Mazurkiewicz