Artykuł: Najbardziej lubaczowieję jesienią

Dołącz Do Nas

Zaloguj się by mieć dostęp do całości serwisu

Strona główna Wiersze Forum Wideo Konkursy Galeria Linki Kontakt

Na forum: Konkurs- "Wielkanoc u poetów"♦W A Ż N E!♦WIERSZE, KTÓRE NIE LUBIĄ CZEKAĆ♦Haiku - Warsztaty Jadwiga Pławik♦1000 Rocznica Koronacji Bolesława Chrobrego♦JAK DODAĆ WIERSZ♦Podsumowanie roku 2024 WSPARCIE DLA Dziennika Literackiego E-Literaci.pl♦ZMARŁA BARBARA ALICJA MAZURKIEWICZ♦Wybieramy wiersz miesiąca♦20 Rocznica śmierci św. Jana Pawła II♦

Oct 21

2014

Najbardziej lubaczowieję jesienią

dodany przez Barbara Mazurkiewicz o godz. 23:18:50

Jest późny ranek i pierwszy dzień tygodnia, który prowadzi na rynek, a później na bazar - ileż tu różności. W tłumie jestem najmniej rozpoznawalna, tak więc - paraduję samotnie wśród chińskich wyrobów, wdzianek szytych na jedno kopyto, używanych rzeczy z firmowym logotypem.
Przypomniało mi się, że wyszłam do ludzi, a właściwie od tego cholernego zlewu, bo zabrakło płynu do mycia. Coraz bardziej podobnieję do matki, tylko, że zakupy robił za nią ojciec. „Janek, nie zapomnij kupić tabletki od bólu głowy „APAP”, pamiętaj, na P!”
Papierosów przemyconych zza wschodniej granicy nie potrzebuję, kiedyś wywoziło się „wagonami” do Anglii – nie palę i rzadziej wyjeżdżam.
Ludzie przestali sobie ufać i mówić „dzień dobry”, są dumni. Teraz mówi się na kramarkę: przedstawicielka handlowa. Siedzi taka zamyślona, łuska słonecznik i pluje pestkami wokół siebie.
I tak przelatują poniedziałki, wtorki, aby do weekendu - wszystko sprowadza się „1001 drobiazgów”.

Lubaczów, tym różni się od innych miasteczek, że jego rolniczość pozbawiona jest wiejskiego charakteru i brak przemysłu.
Na polu, gdzie było lotnisko – jacyś bracia uprawiają zboże i kolby kukurydzy.

Tyle tu historii, tyle echa…Są kamienie po właściwej stronie i jest coś, co mnie trzyma.
Wierzę w Boga, któremu szepcę - jak tu przytulnie… i brudzę twarz mokrym makijażem.
Coraz bardziej doskwiera kobiecość, której się boję w lustrze – za późno już na panikę.

Cmentarze białoskrzydłych Aniołów, księżyc najbardziej widoczny i przestrzeń wrażliwa - przychodzę tu z kwiatami wypowiedzieć formułkę.
Najbardziej drażni tęsknota, którą czci się niewymowną ciszą - to jest takie trudne.

Za bramą, nic się nie wydarzy – brat nie poskarży, nie zawoła matka.
Tylko liście mieszają się z błotem, a ja mam tyle pomysłów na obecność.

Powracam do zwykłego domu, gdzie męża buty czekają na wycieraczce - być żoną w kąpieli rumianej, dużo krzyczeć, odgrzewać wczorajsze obiady, mieć fantazje i starzeć się
wspólnymi świtami.

21 października 2014.
®BaMa

Tylko zalogowani użytkownicy mog? czytać i dodawać komentarze

Autor: Barbara Mazurkiewicz