E-Literaci - pokoje współczesnej literatury pięknej

dodany przez EdwardSkwarcan o godz. 13:05:17

 
 
cierpię niedolę – zapomniany wieszczu
ty jeden z wielkich w moim sercu płoniesz
po wersach błądzę śniąc w bezsenny wieczór
słowo po słowie
na myśl że nigdy do pięt nie dorosnę
cierpię niedolę
 
chylę z pokorą zasmuconą głowę
przed twą wielkością zapomnianą zgoła
szarość ma dzisiaj brzmienie jednakowe
w potoku słowa
więc kiedy myślę że powstać nie możesz
cierpię niedolę
 
smutek ogromny uparcie powraca
bo brak szacunku w ojczyźnie zagościł
płacze nad wami podziwiając matka
pogrzeb wielkości
słysząc że ciebie krytykują słowem
cierpię niedolę
 
poezja dzisiaj jest „sto mil od” brzegów
niczym zgubione nad morzem bociany
depczą świętości po laury w szeregu
dla chwili chwały
że przez niepamięć mit porasta ostem
cierpię niedolę
 
ktoś mi powiedział że nie byłeś wielki
nie wiem jak można ten naród obudzić
niweczą przeszłość zamiast hołd pamięci
dla wielkich ludzi
że miłość wspomnień odchodząc zabiorę
cierpię niedolę
 
może ktoś kiedyś wygrzebie z popiołu
resztki pamięci i należnej chwały
nie może wiecznie karmić gorzki piołun
z pobudek małych
do grobu wezmę każdą twoją strofę
cierpiąc niedolę
 
moja poezja bladym światłem błyszczy
przed tobą czoło chylę dziś w pokorze
wierzę że będziesz dla pokoleń przyszłych
poezji orłem
w smutku obcieram bezsilności rosę
cierpiąc niedolę