E-Literaci - pokoje wspłczesnej literatury pięknej

dodany przez Jamazur69 o godz. 20:21:36

Stoję na krawędzi jej oddechu,
a zapałka w jej dłoni krzyczy,
nie błaga, nie prosi, po prostu płonie.
 
Każdy płomień jest raną w niebie,
które patrzy na mnie oczyma z popiołu.
Chcę zamknąć świat w dłoniach,
ale moje ręce są pełne kamieni ciszy.
 
Jej spojrzenie tnie mnie bardziej niż mróz,
a Bóg milczy — nie pomaga,
nie przysłania oczu,
tylko pozwala, by płomień tańczył
na krawędzi jej palców,
na granicy życia i popiołu.
 
Patrzę, jak jej małe ciało staje się światłem,
które pali wszystko, czego się boję.
Jej krzyk jest cichszy niż śmierć,
jej uśmiech — ostrze, którym Bóg tnie noc.
 
Chcę ją uratować,
ale wiem, że każdy płomień musi spłonąć sam.
I wtedy staję w ciemności,
sam, z oczami pełnymi iskier,
czekając, aż Bóg wreszcie przemówi
 
— albo odwróci wzrok.
 
 
Autor Sławomir Lęga
 
Foto wiedza24h.pl