E-Literaci - pokoje współczesnej literatury pięknej

dodany przez Aleksandraaa o godz. 17:07:46

Powietrze twardnieje jak mur, 
przez który nie sposób się przebić .
Każdy oddech jest ciężarem ,
Jak gdyby w płucach ktoś rozciągał sieć z ołowiu .
Serce bije chaotycznie -
nie jak rytm, lecz jak roztrzaskane zwierciadło,
w którym każdy odgłos jest inny,obcy.
 
Myśli krążą w zamkniętym kręgu ,
wiją się jak węże,co gryzą własne ogony.
Żaden kierunek nie prowadzi dalej,
bo wszystkie drogi skręcają ku sobie,
zawracają, wieżą.
 
Ciało staje się labiryntem zbudowanym z 
napięcia,
w którym każdy korytarz kończy się tym
samym miejscem-
dusznym i wąskim. 
 
Dłonie drżą jak liście w bezwietrznej nocy,
a w ich drżeniu czai się obcy alfabet,
którego nikt nie potrafi odczytać.
Skóra piecze, jakby pod nią wędrowały 
Iskry,
szukając wyjścia którego nie ma.
Świat wokół rozmazuje się,mięknie, traci 
kształt-
a jednak uścisk wewnątrz twardnieje coraz 
mocniej. 
 
Cisza nie jest ciszą,
lecz zgrzytem ukrytych trybów. 
Światło nie rozprasza mroku,
tylko go zagęszcza.
Czas płynie skokami,
jak gdyby rwał się pod własnym ciężarem.
 
I w samym centrum-cos, co nie ma 
formy.
Bezimienna obecność,
która wypełnia ciało aż po brzegi,
aż każdy gest staje się prośbą o chwilę 
ulgi,
a każda chwila ulgi -
kolejnym ostrzem gotowym do wbicia .
 
 
Autor:Aleksandra Szafran 
Foto:  internet