Zaloguj się by mieć dostęp do całości serwisu
Aug
17
2022 |
Nawet wiatr współczując nie wieje w tamtą stronę
dodany przez Jadwiga Bujak-Pisarek o godz. 07:03:24 A
A
A
Słońce przysiada na szybach, natarczywie przenika światłem. W ciemnym pokoju tłuką się myśli, zawieszone na ścianach bolesne tony. Jak ja kocham dobro - tymi dłońmi pragnęłam go dzielić. Zostać zapamiętana jak świetlista pochodnia, przy której grzać zmarznięte dłonie. Byłam źródłem, zamieniłaś mnie w głaz - twardniał pod naporem zimnych wiatrów. Zasuszany od wewnątrz z braku ujścia - czasem myślę dlaczego nie popękał. A może pękł, tylko twarz robi dobrą minę. Kolorowa sukienka skrywa pozostałość, głośny śpiew wyuczony zagłuszania jęku i tych kilka fraz w przekartkowanym notesie. Autor:Jadwiga Bujak-Pisarek 17.08.2022r foto:imikimi. Tylko zalogowani użytkownicy mog? czytać i dodawać komentarze |
Autor: Jadwiga Bujak-Pisarek
Dołaczył/ła: 18.05.2021 16:18:52 Miasto: - Data urodzenia: 1957-05-22 Zarejestruj się by mieć dostęp do wszystkich opcji serwisu. Inne teksty autora: Szaro za oknem, dzień len...
Tyle się dzieje...
Moja wena...
Każde miejsce szepcze two...
Może tam piękniejsza jest...
Kiedy będziesz szedł...
Posłuchaj...
Dobrze że jesteś...
Wchodzi w nasze życie...
Wybaczanie...
To ten czar...
» wszystkie teksty Informacje: » Tekst czytany był: 274 razy. » Dodano 3 komentarzy do tekstu. » Tekst lubi 3 osób. |
Użytkowników Online
|