E-Literaci - pokoje współczesnej literatury pięknej

w okruchach spojrzeń
znaczenia przybierają na sile
 
noc wybrzusza się w kakofonii świateł
chcę być lepszy zniżam głos
zaciskam krawat
na doprasowanym podniebieniu
 
przywracasz mnie losowi
z bielą dłoni wydaję się mniejszy
o starą jaźń zużyte zmysły
 
czy mogę się pożegnać
bezbronny jak drzewa zimą
 
sięgam po świeżą gazetę
czytam do góry nogami
udaję bo przecież nie znam przyszłości