E-Literaci - pokoje wspłczesnej literatury pięknej

dodany przez Jamazur69 o godz. 15:59:39

Złoty liść z wiatrem wciąż odchodzi w ciszę,
jakby w nim serce zapisało ślady,
klony bez siły ręce swe opuszczą,
i cień się kładzie na zmęczone twarze.
 
Woda w strumieniu niesie sen kamieni,
czas się rozpływa w granicach oddechu,
i tylko oczy pamiętają barwy,
które już dawno spłynęły do mroku.
 
A jednak w dłoniach zostaje światło,
iskra, co płonie, gdy gasną godziny,
i wciąż powraca w imieniu miłości,
by w nas ocalić ostatnie westchnienie.
 
© 2025 Sławomir Lęga. Wszelkie prawa zastrzeżone
 
Foto Pixabey