E-Literaci - pokoje współczesnej literatury pięknej

dodany przez Kasia Dominik o godz. 03:27:23

Już nie pamiętam ciepłych dłoni mamy,
ani tym bardziej jej oczów zielonych.
Lata cierpienia zdrowie mi zabrały,
wciskając w ciało szpikulców miliony.

Dlatego kocham spędzać czas w ogrodzie,
by wspomnieniami wracać do dzieciństwa.
Ufać niebiosom, że dzień ten nadejdzie,
w którym przestanę być jak trzcina wątła.

Wierzę w marzenia, ich siłę spełnienia,
w radość i szczęście zesłane od Boga.
Wiem, że modlitwa, która łzę w śmiech zmienia,
da życia łaskę, gdy będę gotowa.

Wówczas z matulą podziwiać będziemy
wschodzące słońce i zachód księżyca.
Krocząc po tęczy prezbiterium ziemi,
zerwiemy gwiazdę, która kaźń wycisza.

Czy tak się stanie? Mam taką nadzieję.
Przeto i smutek musi kiedyś minąć,
bo gdy po nocy świt kolejny dnieje,
słowiczym śpiewem pięknieje horyzont.




Kasia Dominik
zdj. Pixabay