E-Literaci - pokoje wspłczesnej literatury pięknej

dodany przez Barbara Mazurkiewicz o godz. 17:21:42

Gdzieś się zapodział kapelusz –
ten z welonem, co kwiatów otaczał go wieniec.
Ślubny i ten za duży, bym mogła schować się
przed ludzkim spojrzeniem.
 
A kiedy przyszło mi z domu odejść -
sięgnęłam po płaszcz i czarny kapelusz,
jak mercedes. Nosiłam na niepogodę -
w niedostatku monetą zabrzęczał.
 
W kapeluszu słońce znalazłam -
ekstrawagancję i pokorę.
I wzięłam sprawy kapelusza w swoje ręce,
bo w berecie trudno by było o ziarno.
 
Nieraz Bóg miewał nastrój ponury –
wyjmował z kapelusza marzenia senne
i je posyłał. Każdy kapelusz ma duszę.
Zapomniany - ocieka smutkiem i żalem.
 
15.07.2018.
©BaMa


https://www.youtube.com/watch?v=LP3IM9Gkmcc