E-Literaci - pokoje współczesnej literatury pięknej

Ach! Czy pamiętasz taką chwilę na łące? Niebo jak podróż w nieznane, daleko, wysoko. Kryształowoniebieskie, z pasącymi się  barankami, które za chwilę staną się strasznym smokiem, by w następnej sekundzie zmienić się w tajemnicze jeziora i zaklęte zamki. Na nim tańczy dmuchawiec. Leżysz na łące, czujesz zapach rozgniecionych ziół, dzikiej mięty,  kończyny, kocimiętki. Wkoło kosmos na ziemi. Zielony kobierzec, a na nim konstelacje mleczów. Na łąkowym kandelabrze - dziewannie przysiadł modraszek Ikar. Motylek błękitny. Patrzysz, chłoniesz, szczęśliwy jak nigdy. W domu czeka Ona. Najukochańsza. Zaraz wstaniesz, nazbierasz maków i rumianków na bukiet i pobiegniesz. Dom pachnie jej ciałem i ciastem drożdżowym, miłością jakiej nie zna nikt.
Już się zrywałem, palce trzymały kwiat chabru… Pszczoła przysiadła na miododajnym kwiatku drakiewi purpurowej. Tłuściutka taka, a zwinna. Patrzyłem zachwycony. Nagle, nie wiem skąd nadleciał drapieżnik. Olbrzymi szerszeń. Agresor bezwzględny, krwiożerczy morderca. Zobaczyłem śmierć pszczółki, nagłe konanie, sunący mrok. I wtedy coś się stało. W moim umyśle pojawiła się wskazówka zegara. Zadrżała. Chwiała się jakby ktoś próbował ją zatrzymać. Świat stał się zegarem.  Czas walczył desperacko i nagle uświadomiłem sobie, że to ja trzymam kurczowo sekundnik. Szarpię z całych sił, po palcach płynie krew. Chciałem uratować pszczołę, dać jej czas. Na ucieczkę, wolność, szczęście, miłość. Usłyszałem trzask. Zatrzymałem zegar.
Zostawiłem na łące znieruchomiałą ofiarę i jej zabójcę. Pobiegłem do domu ścieżką wytyczoną przez zapach ciasta. Otworzyłem drzwi. Siedziała przy stole z jedną ręką opartą o policzek.  Cudowne, zielone oczy patrzyły na mnie ze zdumieniem i miłością, jak w tę pierwszą noc, kiedy staliśmy się jednym. Nieruchome.
Błąkam się po domu.  Omijam tylko kuchnię.  Wychodzę na łąkę, przyglądam się bez końca pszczole i zawieszonemu nad nią szerszeniowi. Mam ochotę zerwać ją z powietrza. Zgnieść w palcach. Może jej śmierć przywróci życie.  Jej. Siedzącej tam, przy stole i czekającej na mnie. Ale nie mogę. Coś powstrzymuje moją rękę.
Kiedyś odważyłem się pójść dalej. Do miasta. Śpi. Teraz codziennie tam chodzę. Stałem się kolekcjonerem zegarów. Zegarmistrzem nad zegarmistrzami. Potrafię, z zawiązanymi oczyma, naprawić każdy czasomierz. Szukam tego jednego.  Ze złamanym sekundnikiem. 

Dedykuję ten wiersz Ani i Jadzi - miłośniczkom baśni...oraz Kazikowi, to On przeciągnął mnie na ciemną stronę mocy!
Danuta Ostrowska „Zegarmistrz”
Krzysztof Żyngiel „Uśpiona komnata” – obraz
Kłodawa, 1 marca 2017 r.