E-Literaci - pokoje wspłczesnej literatury pięknej

dodany przez Iga o godz. 21:24:37

Piszę po długiej przerwie
(nie oczekuję odpowiedzi)
- głównie by warazić uczucie
tak trudne do nazwania.
 
Dało znać zeszłej zimy
(może wczesną wiosną)
gdy korzenie mocno tkwiły
w zamarzniętej ziemi
a kwiaty srebrzyły szyby.
 
Wcześniejsze zwiastuny
tłumaczyłam racjonalnie -
nieuchronnym biegiem czasu.
 
Dopiero rozkwitło wraz z pełnią
wiosny i lata.
Odradzająca przyroda uświadomiła
nieodwracalność fizycznego niebytu.
 
Dopada w chwilach smutku -
to zrozumiałe - ale też radosnych.
Zachwyca urok kwiatów, śpiew
ptaków, promień słońca -
ale inaczej - bez Ciebie.
 
Nie tęsknię, bo dawno wyrosłam.
Brak nadziei na spełnienie
odbiera sens tęsknocie.
Nie smucę się - bo nie cierpisz.
Nie cieszę - bo Ciebie już nie ma.
Taka smutna radość -
rodzaj melancholii.
 
a ty mamo śpij
 
sierpień 2011 r.