E-Literaci - pokoje współczesnej literatury pięknej

dodany przez Kasia Dominik o godz. 05:42:48

Halny zawiewa mroźnie, szumiąc wśród jedliny,
gdy księżyc w gwiazd asyście staje się drażliwy.
I góry i doliny truchleją w zadumie,
coby ukoić ziemię, której snu brakuje.
 
Knieje chylą korony przed świtu obliczem,
spochmurniałe na widok – wcale nie w zachwycie,
wrzosowisk pozbawionych kwiecia fiołkowego.
A ja się pytam nieba: kiedy, jak, dlaczego?
 
Jeśliby z tej przyczyny moja nieobecność,
osamotnienie w tłumie, zemrze życie rodząc,
naówczas pusta turnia pokryje się kirem,
zaś szczyty zaniemówią jeszcze przed wieczorem.
 
Choć na mogiły czucie gotowa nie jestem,
ale bardziej nie będę, niźli chmury rzęsiste
powlekane szarością jałowej źrenicy –
już nie napiszę wiersza, bo cień za mną kroczy.
 
Kasia Dominik
zdj. Pixabay