E-Literaci - pokoje współczesnej literatury pięknej

dodany przez Kasia Dominik o godz. 10:04:14

Kto tylko może, niechaj życie mnoży,
niechaj mu długo służy, jak Janowi lokaj,
bo ja nie umiem latać w purpurze przestworzy –
mnie nie dotykaj!
 
Nie moje piekło rozpaliło ogień burzy
i zamroziło umysł, więc winnego znajdź kaj,
gdzie szaruga jesieni i gdzie śniegiem struży –
mnie nie dotykaj!
 
Ci, którzy idą w przodzie, są na sławę chorzy,
za nic prawdę mają i szczerość, za nic też raj.
Umiłowali siebie, hejt ich nie poruszy –
mnie nie dotykaj!
 
A jeśli kogoś spotkam, kto oczu nie zmruży,
niczym dziecko poproszę – pokaż mi nieba skraj,
złocistość chlebodajnych niw i ziarno duszy –
mnie nie dotykaj!
 
Wówczas z martwych powstaną wierszy konstruktorzy.
Zaś samozwańczy wieszcze, kiedy zakwitnie maj,
przepadną w czeluściach, aż ziemia się zatrwoży –
mnie nie dotykaj!
 
Kasia Dominik
zdj. Pixabat