E-Literaci - pokoje wspłczesnej literatury pięknej

dodany przez Barbara Mazurkiewicz o godz. 16:05:25

Uśmiecham się do ciebie jesieni,
bo innej sobie nie wyobrażałam.
Jesteś cierpliwa i taka normalna,
jak moja matka, tak jak chciałam.
 
Trwasz na szczycie klifu
z duszą na ramieniu i piórem w ręku.
Czas zrobił swoje - wrył  się pługiem
i zaznaczył głębokie bruzdy na twarzy.
 
Bezimienne liście spływają różańcem
i szelestem odmawiają modlitwy.
Przechadzam się  liniejącym parkiem –
wyrywa się ze mnie serce, chce tańczyć.
 
W powietrzu słychać głos pociągu –
ugania się za nim wiatr bez sensu.
Gorzko łkają „cztery pory roku” w radio
z oszalałym  wirtuozem wewnątrz.
 
Ważnie wypatruję boskich znaków,
smutek nadciąga zewsząd.
Póki trwam – stwarzam świat
z mocnym postanowieniem poprawy.
 
Już dni próchnieją, po zmarłych
zostają grudki skrzepów,
a reszta jest tylko strumieniem.
Kiedyś  i ja będę gotowa, by odlecieć.
 
21 września 2019.
©BaMa
https://www.youtube.com/watch?v=MvGtVBtqQoM