E-Literaci - pokoje wspłczesnej literatury pięknej

dodany przez Barbara Mazurkiewicz o godz. 05:57:22

Kiedy kos przed świtaniem pieśnią rozbrzmiewa –
budzą się ludzie i pragnienia. Cała okolica słyszy melodię i rytmiczne odmawiane pacierzy.

Obudzona, czekam na pierwsze promienie, na pierwszy krajobraz, który z jasnych zórz układa się jak puzzle od strony rzeki. Posyłam sny szalonej wieszczki dla następnego pokolenia – nie można mieć więcej niż przeznaczone.

Ptak, i to jego uczucie czujności - rozpina skrzydła, wiatr unosi go z prądem.
Żarliwie kocham to miejsce na ziemi, gdzie zdarzają się cuda i od wieków krąży krew rodowa. Przywiązana do polskości serca nie zamykam na ludzkie potrzeby.

Bądź pozdrowiona Matko Łaskawa w Konkatedrze na Wzgórzu Grodu Lubacza, bądź pozdrowiona na opłotku czerwca. To święte miasto i ja byłam święta dopóki nie wyszłam za mąż, ale mam dar przewidywania.

Ta dolina, to sołotwiany przekop - tam niebo się odbija w ziemskim pyle, perli się trawa – z kropli powstałam w domu pod strzelistym drzewem ( to chyba był jesion w koronie prześwitu). Teraz mieszkam po sąsiedzku. Ilekroć słyszę wilgę, wspominam matkę jak przedrzeźniała ptaka – „Zofijo chodź na piwo, Zofijo chodź na piwo”.

Próbuję żyć tak samo, lecz w zupełnie innym świecie. Chodzę po łąkach z walizką, poszukuję czterolistnej koniczyny – z życzeniem ostatnim.

31 maja 2019.
Barbara Mazurkiewicz