E-Literaci - pokoje współczesnej literatury pięknej

dodany przez Barbara Mazurkiewicz o godz. 20:03:42

Znowu stoisz przyklejona do okna,
tajemnicza i taka wyniosła.
Przyniosłam kwiat – jak zwykle zapomnisz
 wyrzucić kiedy zwiędnie, bo z kwiatami bywa
jak z miłością  – więdnie i można ofiarować.
 
Nigdy nie podchodziłam zbyt blisko –
zostawiałam odległość na oddech i okrzyk.
Działy się loty, historie i kraje dalekie.
Jedyne miejsce piękniało przy tobie mamo.
 
Pamiętam ten skrót do domu i dziką gruszę
pośrodku Gorajowego pola.
Oszalały wiatr pozrywał przewieszone wstążki
po dziewczęcych warkoczach – do dziś nie pojęłam
tego symbolu, jak sęków wydeptanych w podłodze.
 
Tak w ogóle, to nie zdążyłam prawie z niczym.
Młodość odeszła wraz z tobą w nieruchome obrazy,
myśli rozmazują się w rozżalonych oczach
a cisza gra świerszczem, że aż uszy bolą.
 
14 września 2016.
©BaMa
https://www.youtube.com/watch?v=QohUdrgbD2k