E-Literaci - pokoje współczesnej literatury pięknej

Byłeś,

jesteś,

będziesz

Tego dnia nie zapomnę do końca życia. Miałem nocny dyżur, wsłuchiwałem się w radio. ODSZEDŁ O DWUDZIESTEJ PIERWSZEJ TRZYDZIEŚCI SIEDEM, POWRÓCIŁ DO DOMU OJCA – powiedział spiker. Popłynęły mi łzy. Zadzwonił telefon, usłyszałem twój płaczliwy głos: wiesz? Wiem – wyszeptałem ledwo. Myślę, że miliony ludzi na całym świeci nie były w stanie mówić. Słychać było dzwony z pobliskiego kościoła. Ta noc była zupełnie inna, przepełniona szczerą modlitwą. W następnych dniach słowa płynęły same.

O dwudziestej pierwszej trzydzieści siedem powróciłeś do domu Ojca, zostawiłeś drogowskazy, jak po głębi ziemskiej wędrować. Tylko jak żyć, by cień Twój nie bolał.

Słońce wstało tak jak wczoraj, świat cały rozmodlony, zrozumiał Twoje nauczanie. W oknach świece, każdy każdego ma za brata. Powietrze gęste od modlitwy, przesiąkło dobrocią, oby na zawsze. Morze ludzi zalało Watykan, piękne kwiaty tego dnia wyglądały smutno. Morze flag, morze łez. Zarysowało witraż w kościele, żegnał cię cały świat. Nawet wiatr ręką Ojca zamknął karty – to jeszcze jeden znak.

Zmieniało się, dokonało się nawet pojednanie na stadionach. Wiemy, co się stało. Polska zadziwiła świat. Nie poszły twe nauki, Ojcze Święty, w las. Tam, gdzie niedawno szatan był huraganem słów, zła, dzisiaj modlitwy brzmi poemat. Oby na zawsze, oby ten ciąg przemian okazał się tematem rzeką.

Byłeś tu, na tej ziemi nie od wczoraj, odszedłeś, usłyszawszy głos Pana: pójdź za mną. Teraz w cichym szepcie w modlitwie z Bogiem spoglądasz na zasiane pole, z ufnością wpatrzony w przyszłe plony.

Kazimierz Balawejder

fotografia z internetu