E-Literaci - pokoje współczesnej literatury pięknej

dodany przez Kasia Dominik o godz. 14:15:47

Miłość jest jak ogień, który nie spala, ale roztapia wszystko, co w nas zimne. Płomień nieujarzmiony, który rozchodzi się po ciele, dotykając każdej komórki, jakby chciał zbudzić nas ze snu. To głęboka fala, zalewająca brzeg w dotyku, niosąca ze sobą pragnienie pożądania.
Ciała splatają się jak korzenie drzew, które wrosły w ziemię tak głęboko, że już nie wiadomo, gdzie kończy się jedno, a zaczyna drugie. Szepty są niewypowiedziane, ale zrozumiane, jakby myśl była już wcześniej odczytana. Dłonie jak wiatr, unoszące się po skórze, odsłaniające kolejne warstwy tajemnicy.
W miłości nie ma początku ani końca, tylko nieustanne falowanie, pulsujące jak rytm serca. Jest jak niebo przed burzą, pełne napięcia, gotowe eksplodować milionami kropli rozkoszy, które rozbijają się o skórę, zostawiając ślady intensywnego istnienia. Przestrzeń między ciałami to tylko iluzja, bo w tym momencie stają się jednym, niczym horyzont zlewający się z morzem.
Miłość to muzyka, której nuty są ciałem, a melodie to oddechy. Nawet muśnięcie jest jak nuta, która tworzy symfonię z najskrytszych zakamarków duszy, a pocałunek to akord, który wzbudza echa w głębinach serca. W tej harmonii, najmniej wyczuwalna wibracja jest niepowtarzalna, moment jest oddechem w rytmie niezwykłej pieśni. Bo miłość to tajemniczy ogród, gdzie zmysły są roślinami, a emocje – deszczem, który je odżywia. W pieszczocie tkwi obietnica nowego wzrostu, w bliskości – rozkwitnięcia uczucia. W tej przestrzeni, sekunda jest kroplą słońca, która przełamuje mrok i pozwala miłości, jak wspaniałym kwiatom, rozkwitnąć w pełnej krasie.
Miłość to potężna siła, która łamie bariery, rozszerza granice percepcji. To długie spojrzenia, które mówią więcej niż jakiekolwiek słowa, to cisza, w której ukryta jest cała prawda o pragnieniu kochania i bycia kochanym.
 
Kasia Dominik
zdj. Pixabay