E-Literaci - pokoje wspłczesnej literatury pięknej

dodany przez Kasia Dominik o godz. 06:44:56

Kiedy sen przyniósł nieczekaną ciszę,
wówczas pojęłam, że ból w sobie dzierżę.
To była jesień, z drzewa spadł rdzawy liść,
pragnęłam tylko niewidzialną być,
i się przytulić do ojca jak niegdyś.
 
Kochany Tato, minut już nie zliczę
od chwili, w której stanęłam ze zniczem
nad zimnym grobem z łez wieńcem w źrenicach.
Zbyt późno chciałam Twoją dłoń uściskać
i poczuć blisko białej lilii zapach.
 
Ojczulku drogi, nie było nam dane
usłyszeć śpiewu rudzika nad ranem.
Smutek mam w sercu, że zostałam sama,
a Ty odszedłeś do krainy Pana –
tonę w żałobie, cierpieniem wezbrana.
 
Wiosna w powietrzu pamięć uwsteczniając,
splata wspomnienia niezachwianą wiarą,
że kiedy wzejdzie życiodajne ziarno,
choćby raz jeden porozmawiasz ze mną
i ucałujesz zanim będzie późno.
 
Kasia Dominik
zdj. Pixabay